نسیم توحید

💠 پیامبرم در فراغت می‌نالم

مدتی است امت در پریشانی به سر می‌برد. طوفان سهمگین کرونا بر جهان سایه انداخت و ناگهان درب‌های مسجدالحرام به روی زائران بسته شد، غم روی غم و دل‌ها افسرده گشت. بحران روز به روز اوج گرفت. در این میان گاه‌گاهی خبر وفات یکی از علماء به گوش می‌رسید و این افسردگی را بیشتر می‌کرد. 

چاره‌ای جز صبر - طبق فرمودهٔ الله متعال نبود -، راضی به تقدیر الهی بودیم و باید به خود و رفتار و اعمال خود می‌نگاشتیم و در پی اصلاح آن تلاش می‌کردیم، اما ناگهان طوفانی سهمیگن‌تر از کرونا بر همهٔ ما مسلمانان شوک وارد کرد، و آن اهانت به پیامبر اسلام، خط قرمز امت اسلامی، پیامبر خوبی‌ها، که تنها افتخار ما امتی بودن این پیامبر است، این دیگر جای صبر و تحمّل نبود؛ همچون استون حنّانه چوب تنهٔ خرما که در فراغ پیامبر صلى الله عليه وسلم زار زار ناله و گریه کرد، باید گریه می‌کردیم، آه و فغان سر می‌دادیم که ما چه کردیم که دشمنان اسلام چنین جسورانه پیامبرمان را تخریب می‌کنند. 

ای امت اسلامی! این اهانت‌ها اصلاً تخریب پیامبرمان نیست؛ زیرا الله متعال فرموده است: ﴿والله یعصمك من النّاس﴾؛ الله تو را ای پیامبر از شرّ همهٔ دشمنان حفاظت می‌کند و خواهد کرد، همان خدایی که تو را از شر ابوجهل و نصارای نجران و صدها دشمن قسمت خورده‌ات حفاظت کرد، امروز و تا قیامت نام تو و دین خودش را حفاظت خواهد کرد. اما ای امت اسلامی! این اهانت یعنی تلنگری  به من و تو مسلمان که با زبان نام‌ محمّد - صلى الله علیه وسلم - را می‌بریم  و در عمل از سیرهٔ آن‌حضرت - صلی الله علیه وسلم- خبری نداریم. لباس ما، ظاهر و سیرت ما، محمدی نیست و باطن ما نیز مفهومی از عشق به محبوب حجازی ندارد. کلام ما در اطاعت از پیامبر، در حد شعار است و در عمل هیچ!
اکنون وقت آن رسیده تا با سیّد المرسلین، خاتم النبیّین و شافع یوم الحساب - صلی الله علیه وسلم- همهٔ ما بیعت کنیم و عهد کنیم که ای پیامبر خوبی‌ها! این اهانت تلنگری به ما بود که نتوانستیم سیرهٔ تو را در زندگی و وجودمان زنده کنیم و اکنون عهد می‌کنیم تا زنده‌ایم در فراق و جدایی تو کمتر از استن حنانه نباشیم و یک لحظه جدایی از سیره و رفتار تو را تحمل نکنیم.
با تو عهد می‌کنیم طبق حدیث «لا یؤمن أحدکم حتىٰ أکون أحب إلیه من والده وولده والناس أجمعین»، تو را از خودمان و پدر و مادر و فرزندان و همهٔ مردم بیشتر دوست بداریم.
با تو عهد می‌کنیم که نام زیبا و درود بر تو و یاران و اصحاب تو را ورد زبان سازیم.
با تو عهد می‌کنیم در زبان شعار ندهیم، بلکه در عمل «رهبان باللیل وفرسان بالنهار»؛ عابدان شب و مجاهدان روز باشیم.
با تو عهد می‌کنیم نمازی را که خنکی چشمان توست، با خشوع و خضوع و طبق فرمایش نورانی تو ادا کنیم.
با تو عهد می‌کنیم کتابی را که بر تو نازل شد و در میان‌مان امانت گذاشتی، بیش از گذشته ارج نهیم.
با تو عهد  می‌کنیم وظیفهٔ امر به معروف و نهی از منکر را که بر دوشمان گذاشته‌ای، انجام دهیم. 
با تو عهد می‌کنیم سیرهٔ‌مان را طبق فرموده‌ها و کرده‌هایت، بیاراییم.
با تو عهد می‌کنیم تا زنده‌ایم از نام و دینت دفاع کنیم.

✍🏻احمد حسنی ماخونیک